به امید روزی که مهدی علیه السلام در کنار کعبه دست نورانی اش را برای بیعت می گشاید و می فرماید...
«هذه یدالله و عن الله و بامرالله .: این است دست خدا و از جانب خدا و به فرمان خداست»

و آن گاه این آیه را تلاوت می فرمایند...
«إِنَّ الَّذِينَ يُبَايِعُونَكَ إِنَّمَا يُبَايِعُونَ اللَّهَ يَدُ اللَّهِ فَوْقَ أَيْدِيهِمْ فَمَن نَّكَثَ فَإِنَّمَا يَنكُثُ عَلَى نَفْسِهِ وَمَنْ أَوْفَى بِمَا عَاهَدَ عَلَيْهُ اللَّهَ فَسَيُؤْتِيهِ أَجْرًا عَظِيمًا» (سوره فتح10)
«در حقيقت، كسانى كه با تو بيعت مى‌كنند، جز اين نيست كه با خدا بيعت مى‌كنند؛ دست خدا بالاى دستهاى آنان است. پس هر كه پيمان‌شكنى كند، تنها به زيان خود پيمان مى‌شكند، و هر كه بر آنچه با خدا عهد بسته وفادار بماند، به زودى خدا پاداشى بزرگ به او مى‌بخشد»

پس نخستین کسی که دستش را بوسه می زند و با او بیعت می کند جبرییل است و به دنبال او دیگر فرشتگان و آنگاه نجبای جنیان و سپس نقبا و برگزیدگان انسان

[(فرازی از فرموده امام صادق علیه السلام خطاب به مفضل بن کاظمی بشاره الاسلام ص (268)]

مبارک باد آغاز امامت نور

مهدی جان!
اینک خداوند، سرنوشت زمین را به تو سپرده است.
شایسته ایستاده ای و چراغ های راه، در سرانگشتان اشارتت روشن شده است.
شایسته ایستاده ای و خورشید، بر پلک های آفتابی ات سجده برده است.
شایسته ایستاده ای و این آغاز روزهای انتظار است.

شایسته ایستاده ای و بر شانه های استوارت، بهار بوسه داده است؛ حضور روشنت امید این روزهاست.
شایسته ایستاده ای و اشتیاق امدنت، فرودست ها را به فرادست برده است.
زمین در پوست خود نمی گنجد و چراغ های هدایت، در دست های مهربانت روشن شده است.

اولین روز امامتت، اولین روزی است که جهان، با شوق در جذبه نورت سرشکر برآسمان سائیده است.
امروز اولین روزی است که خداوند سرنوشت زمین را به تو سپرده است.

منبع: اشارات - شماره 83 - حمیده رضایی